Machteld: "Mijn schoonmoeder Ivonne Kuipers mag wel als één van de grootste en trouwste fans van de Zondagochtendconcerten worden beschreven. Ze sprak er met zoveel enthousiasme over dat ik op een gegeven moment ben meegegaan. Op zondag dus vroeg het bed uit, want er is een Zondagochtendconcert. Rotterdam slaapt nog als wij de rode loper vanuit de parkeergarage oplopen. Wachten tot de deuren opengaan en een plekje zoeken. Meestal links bovenaan voor de rand, zodat we goed uitzicht hebben op de artiest(en). Terwijl de zaal volloopt kletsen wij bij. Dan neemt de pianist plaats en wordt de zaal gevuld met prachtige pianomuziek. Het bord met het liedje van de week staat al klaar.

De zaal is vol en de lichten doven. Gerard Cox komt het podium op en iedereen klapt hard. Hij neemt met veel humor de week door met het bekende liedje; iedereen zing mee. De toon is gezet en de artiest(en) vullen het podium. Op de tribune genieten wij, laten ons we ons verrassen, lachen we uit herkenning en stoten we elkaar aan. Er zijn ochtenden waarbij je mee mag zingen en dat doen we dan ook maar al te graag.

De tijd gaat veel te snel voorbij en voor we het weten komt er een encore. Daarna loopt de zaal leeg en iedereen spreekt elkaar aan over hoe men heeft genoten. We zoeken een plaatsje in het restaurant. Daar proosten we op het mooie concert en op het leven. Ondertussen is Rotterdam wakker en buiten is het druk. We hebben weer een heerlijke ochtend gehad en verheugen ons weer op het volgende Zondagochtendconcert."

"Dit kleine verhaal is een ode aan de Zondagochtendconcerten, maar ook een bedankje aan Gerard die wij daar nog steeds nog elke keer missen."