"In de jaren zeventig hebben er meerdere grote namen van het Franse chanson in de Doelen gestaan, voorbeelden zijn Gilbert Bécaud, Charles Aznavour en Juliette Gréco. Zangeres Francesca Solleville past eigenlijk niet helemaal in dat rijtje, ze was namelijk in Frankrijk niet heel bekend. Toch stond zij eind november 1972 in de Kleine Zaal van de Doelen. De aanleiding van haar korte tournee in Nederland was vermoedelijk het verschijnen van het album Chante la violence et l'espoir.  

Hoe het kwam dat ik aanwezig was bij het concert van deze enigszins onbekende zangeres? Zeer waarschijnlijk was een lp die ik gehuurd had bij de Centrale Discotheek Rotterdam (CDR)  de oorzaak van mijn aanwezigheid. Destijds kon je daar voor vijfenzeventig cent de nieuwste platen lenen. Veel van de ontdekkingen die ik daar gedaan heb bepalen nu nog altijd mijn muzikale smaak. De zaal zat die avond niet vol, maar de aanwezige bezoekers waren wel liefhebbers. 

Solleville bleek een typische vertegenwoordigster van het politiek literaire chanson, ze zong over geweld en hoop. Het lied dat tijdens haar concert de grootste indruk maakte was het beeldende 200 mètres. In dit lied zingt zij over de zwarte atleten tijdens de Olympische Spelen in 1968 in Mexico. Het chanson volgt het tempo van de atleten bij hun race; ‘cours, cours, cours’. Solleville nam het publiek mee in de hardlooprace van de atleten.

Ondanks dat ze geen grote naam was, heeft Solleville wel indruk gemaakt. Het is lang geleden, maar de avond is altijd in mijn herinnering gebleven."